NUCHTERE KEREL
De meeste van jullie kennen mij denk ik wel als een redelijk nuchtere kerel die alles goed kan relativeren. Er waren echter twee zaken waar me dat niet lukte, namelijk hoogte en vliegen...
Op zich was het niet moeilijk om met die twee dingen om te gaan, vermijden is namelijk ook een optie. Dus mij vond je niet hoger dan de derde trede van het keukentrapje en vliegen had ik al volledig afgezworen. Met de auto kun je immers makkelijk in een dag of twee naar het prachtige Italie rijden, dus geen reden om het vliegtuig te nemen.
GEZINSUITBREIDING
Maar toen was daar vorig jaar augustus Giovanna De Castro Pedro, een Braziliaanse uitwisselingstudent die even een maandje of vier bij ons in het gezin kwam om het mooie Nederland te leren kennen en Nederlands te leren. Ach we hadden wel een kamer over waar ze kon slapen. We bouwden even tijdelijk het thuiskantoor om tot logeerkamer zodat ze daar kon slapen. En nadat ze weg ging zou alles weer zijn zoals het was.
Fout!! Al snel betekende Giovanna veel voor ons en werd ze een onderdeel van ons gezin, wat een lieve, sociale en enthousiaste meid. Inmiddels is Giovanna als een dochter voor me en zijn wij ook als familie geworden voor Giovanna. En als je op vakantie gaat doe je dat met je hele gezin, dus vloog Giovanna deze zomer naar Italie om samen met ons twee weken vakantie te vieren. Het was een geweldige vakantie!
ER MOET IETS GEBEUREN
Maar Giovanna wil natuurlijk niets liever dan ons haar mooie Brazilie te laten zien en ons kennis te laten maken met haar familie. Maar ja, die brug naar Brazilie is er nog niet dus de auto is geen optie. Varen kost te veel tijd dus zou dat alleen maar kunnen als wij met zijn vieren het vliegtuig zouden nemen. Maar IK durf niet te vliegen...
In eerste instantie zei ik dan ook tegen Giovanna dat dat er niet van zal komen omdat ik niet durf te vliegen. Als een goede Braziliaanse zei ze dat ze dat wel begreep, maar de teleurstelling was van haar gezicht af te lezen. Welke vader kan zijn "dochter" zoiets dan nog weigeren...?
Er moest dus iets gebeuren. Na wat zoeken op internet kwam ik terecht bij Stichting VALK. Deze stichting houdt zich bezig met angstbestrijding en met name vliegangst. Na een korte aarzeling heb ik me bij hen aangemeld om te kijken of ze mij konden helpen.
HOOGTEVREES
Niet kort daarna had ik mijn intake-
-
Met de geleerde technieken stapte ik nu bewust die lift in en als bij een wonder heb ik genoten van het uitzicht en had ik mijn angst voor hoogtes onder controle. De tijd daarna trotseerde ik zo'n beetje alle hoogtes die ik maar tegenkwam...
CURSUS
Maar nu... Nu was de vliegangst aan de beurt. In een intensieve tweedaagse cursus/training leerde ik zo'n beetje 'alles' over vliegtuigen en de luchtvaart. Een meer dan enthousiaste vlieger vertelde alle ins en outs van vliegtuigen en wat er komt kijken bij het vak als piloot in de burgerluchtvaart. Een psychotherapeut richte zich op het aspect van de angst, wat is angst en hoe ga je ermee om? We hadden het voorrecht om op Schiphol in en om een Boeing te kijken. Vervolgens maakten we ook nog twee bijna levensechte vluchten in een cabinesimulator van het trainingscentrum van KLM. Uiteraard met de nodige turbulentie.
Als klap op de vuurpijl maakten we ook nog een retourvlucht naar Milaan, onder begeleiding van de piloot en de psychotherapeut. In de lijnvlucht van KLM hadden we zowel op de heenvlucht als op de terugvlucht behoorlijk turbulentie. Hierdoor konden we zo'n beetje alle technieken die we hadden geleerd toepassen.
Na afloop van training en de vluchten voelde ik mij zelfverzekerd dat ik zonder (noemenswaardige) angst zou kunnen vliegen. Om dit gelijk maar te testen besloot ik (samen met mijn gezin) om niet, zoals gepland, met de auto naar Italie te gaan voor de vakantie maar het vliegtuig te nemen.
I DID IT!
Dus eind juli was het zover, na een gedegen voorbereiding stapten wij in het vliegtuig naar Italie. Op de dag van de vlucht gierden echter de zenuwen door mijn lijf, ik kreeg ze niet onder controle en blijf maar ijsberen in huis. Nog een kwartier voordat de bus komt die ons naar het station brengt voor de trein naar Schiphol. "Ik ga gewoon niet", dacht ik. Maar dat is ontwijkend gedrag en dat was nu juist niet de bedoeling. Oke ik ga wel maar dan ook nu. "Kom jongens we gaan", zei ik. En dus stonden we daar veel te vroeg op de bus te wachten.
UIteindelijk in de bus bleef ik nerveus. Omdat ik mijn angst niet over wil brengen op mijn kinderen liet ik niets merken maar het was niet makkelijk. Gelukkig kon ik het wel ventileren in de Whatsappgroep van mijn mede cursusleden en lotgenoten van Stichting VALK. Na hun troostende woorden en tips zakte het gevoel gelukkig een beetje weg. Bij aankomst op Schiphol was ik zo bezig met allerlei zaken, zoals welke gate, waar moet de koffer heen, dat ik niet meer bezig was met de vlucht zelf en voelde ik dat ik uiteindelijk ontspannen het vliegtuig instapte.
De start ging eigenijk heel goed en ik genoot zelfs van het mooie uitzicht (!). De rest van de vlucht zat ik ontspannen en voor ik het wist waren we op het vliegveld van Pisa. Vlak voor de landing was het uitzicht werkelijk spectalulair boven zee. I did it!!!
De vakantie was vanzelfsprekend heerlijk. Genoten van mijn favoriete vakantieland Italie en natuurlijk van mijn gezin, inclusief onze Braziliaanse dochter Giovanna
DE WERELD IS KLEIN
Toen was het tijd voor de terugvlucht. Het vliegveld van Pisa is naar mijn idee een ongeorganiseerde chaos. Veel te veel mensen op een veel te kleine plek. De vertrekhal is echt veel te klein en alle gates stonden door de vele vertragingen bommetjevol. Maar ik laat me niet gek maken, ik leef in het hier en nu en maak me niet druk om zaken waar ik geen invloed op heb.
Na twee en een half uur wachten is daar eindelijk het moment dat we het vliegtuig in mogen en drie kwartier (!) later mogen we ook de lucht in. Het enige wat ik dacht was: "He he, eindelijk". Deze vlucht was zo ontspannen. Ik voelde 0% spanning, sterker nog ik viel gewoon in slaap... :-
Ik denk dat ik wel kan stellen dat ik mijn hoogtevrees en vliegangst overwonnen heb. Dit betekent dat de wereld een stuk kleiner is geworden en dat we zeker een bezoekje zullen brengen aan Brazilië...
Ik kijk uit naar de volgende vlucht...
P.S. Ik wil graag iedereen bedanken die op welke manier dan ook hebben bijgedragen aan deze persoonlijke overwinning en voor de steun en lieve woorden die ik tijdens dit proces van velen van jullie heb mogen ontvangen.